Sexa como sexa,
Levi compara o campo soviético de Bogucice cun campamento xitano,
con horarios e regramentos inexistentes de feito, e aquí temos de
novo a “picaresca” da que xa falabamos na anterior entrada.
E a partir de aí
comeza o desfile de personaxes, produto da época e desa “tregua”
na que sitúa o libro, onde cada un, máis con cor de comedia ou
sainete que de drama ou traxedia propia da obra anterior, ten os seus
cinco minutos de gloria ante a cámara, e cada un coa súa historia
debaixo do brazo:
O contable Rovi,
tamén coñecido como “coronel” Rovi; Leonardo, o médico
sobrevivinte do Läger; Marja Fjodorovna Prima, todo carácter; o
doctor Davchenko, todo vodka e mulleres; Galina a rapaza ucraniana, e
con ela a súa historia de adolescente desraizada; o italiano “o
Ferrari”, fracasado na escola de ladróns (parece que si que
existen) e paraíso dos piollos; Simone, a francesa membro da
Resistencia francesa (“maquisarde”, ou sexa, do "maquis" ou
guerrilla francesa antialemana, que tanto debe aos republicanos
españois fuxidos de Franco nas súas terras); etc.
No capítulo
5, “Cesare”, dedicado sobre todo a este personaxe orixinario
do gueto (barrio) xudeu de Roma. Levi gasta tinta na comparación de
carácteres entre este Cesare e o “grego” do capítulo 3 do que
falaba Violeta o outro día: semellantes, pero ben distintos á vez.
Cesare é un buscavidas pícaro pero vitalista e con talvez maior
atractivo que Mordo Nahum, aínda que con pouca fortuna coas noivas
polacas...
Outra alma deste
capítulo é o inefable ruso (e xudeu) con aspecto de Don Quijote
mais sen cabalo, pois leva moto incorporada. Os rusos de golpe están
nerviosísimos e ninguén sabe por que, ata que descubren que a razón
é unha inminente “inspección” das autoridades soviéticas. O
campo de xitanos sen regras nin horario vólvese tolo... Mais esa
autoridade non chega ata ben despois, e é o capitán da terroríficaNKVD (baixa un pouco neste enlace ata ondi di "El régimen de terror": a NKVD era a policía secreta equivalente á Gestapo nazi). O capitán, acaba
residindo permanentemenet emntre eles facendo pouco menos que números circenses coa moto na inspección...da cocina (diariamente: e iso
significa todos-os-días, incluso coa perna rota).
O capítulo
remata coa escena da venta da camisa por Cesare e Levi no mercado de
Katowice, escena outra vez de pura picaresca.
No capítulo
6, “Día de la Victoria”, coñecemos o triste final da
historia romántica de Cesare, pero sobre todo, está dedicado ao “paroxismo de
entusiasmo” de oito días de rusos e non rusos pola victoria final
sobre Hitler, onde Levi segue co seu retrato da alma rusa, agora con
abundantes pinceladas de alegría, abandono e vitalidade.
Destaca a escena
da obra teatral “Vanka Vstanka”, mostra impagable da alma rusa. E
destaca igualmente, ao día seguinte, a mostra da outra cara desa alma, con ese
burocratismo ruso pero tamén moi soviético no que cae Marja F.
Prima cando Levi recoñece ante ela a admiración pola representación
teatral do día anterior.
Remata o capítulo
con ese partido de fútbol... arbitrado por un imposible capitán Don
Quijote da NKVD (sen moto, nesta ocasión, pero con silbato
histérico) que parece saído dunha película cómica. Moi ruso, si.
Xa lín estos tres capítulos, chamoume especial atención a persoaxe de Cesare, pareceume interesante como engañaba a xente para ganar diñeiro. E fixeime nun cambio de ton neste segundo libro onde o protagonista esta mais "relaxado". Xa que incluso da lugar a escenas graciosas como a representación teatral e o partido de fútbol con a graciosa persoaxe do inspector.
ResponderEliminarTras ler estes tres capítulos sorprendeume moito que no primeiro ("Katowice") describisen a Galina como unha rapaza sen preocupacións, pois non entendo como pode alguén vivir esa época sen ningunha inquietude. Este segundo libro estáseme facendo máis ameno ca o primeiro e máis entretido.
ResponderEliminarOla. Estou de acordo: é este un libro distinto no seu espírito ao anterior. Non é tan dramático e tráxico, senón que Levi búscalle moitas veces ese ángulo humorístico e vitalista, dos personaxes, ou, mellor, da perspectiva que elixe para presentalos ante o lector. A escena da representación teatral é un bo exemplo, como dis, pero hai dúas pingas que a subliñan: a alma rusa (fronte á alemá) e a alegría colectiva do final da guerra. Levi quería reflectir ambas as cousas. (Dos rusos irá mostrando alternativamente esa simpatía polo seu carácter anárquico e sentimental, e o lado escuro que presenta a maquinaria soviética, aínda que isto último menos, talvez pola súa débeda por un exército que o liberou do Lager).
ResponderEliminarCesare ten ese punto que dis, pero tamén destacaría ese atractivo que esperta a simpatía e interese da xente de forma inmediata, cousa que o "grego", que en breve reaparecerá, non tiña.
O que ti chamas "inspector" era en realidade un membro da policía secreta soviética, e ese era un cargo sinistro e que espertaba o terror, pero Levi elixe, como diciamos arriba, o seu lado cómico, charleschaplinesco. Pero a saber como llas gastaba entre pirueta en moto e pirueta...
Galinca? Tes moita razón. Talvez era a súa forma de "tirar para adiante", de autoprotexerse, ou como se di ás veces, "a procesión ía por dentro" e acabaría por saír anos ou meses máis tarde en forma de Deus sabe que crise persoal. Fora arrincada da súa familia, pero tiña que sobrevivir, como todos os demais: o libro é unha colección de sobreviventes, e ela era unha variante entre miles. Era unha adolescente, ademais: probablemente moi madura en moitas cousas, pero moi inmatura noutras que este libro apenas deixa observar, pois pasa de longo ante ela...
Moitas gracias polos teus comentarios. Oxalá haxa máis en breve. Un saúdo, a ti, e ao resto dos membros do club que estarán lendo isto.
Chao...
Creo que fomos dúas persoas, pois eu só publiquei o primer comentario.
ResponderEliminarPerdón, pois.
ResponderEliminarUn saúdo a ambos "anónimos". E gracias por estar aí.